Frederik van Oranje-Nassau

Willem George Frederik van Oranje-Nassau was de jongste zoon van de laatste stadhouder Willem V en broertje van de eerste Koning der Nederlanden, Willem I Frederik.
Willem George Frederik - bijnaam: Fritz - kreeg een militaire opleiding en begon in 1792 als luitenant-generaal van de cavalerie en grootmeester van de artillerie. Hij trok ten strijde tegen Frankrijk, dat de Nederlanden bedreigde en stond meestal zelf vooraan. In september 1793 werd hij tijdens een slag bij het Vlaamse Wervik in zijn schouder geschoten. Van de wond is hij nooit helemaal genezen.

In 1795 vluchtte het gezin Oranje-Nassau voor Napoleon naar Engeland. Daar liep Frederik zijn grote liefde tegen het lijf: prinses Mary, dochter van koning George III. Laatstgenoemde vond echter dat haar oudere zussen eerst moesten trouwen. Uiteindelijk trouwde Mary met iemand anders.
Zijn laatste jaren diende Frederik in het Oostenrijkse leger. Nog steeds niet helemaal hersteld van zijn schouderwond bezocht hij de zieke soldaten in Italië. Frederik kreeg hevige koorts en stierf in de nacht van 5 op 6 januari 1799 in de armen van zijn adjudant - op 24-jarige leeftijd. Hij werd begraven in het Italiaanse Padua, maar in 1896 op verzoek van koningin Emma bijgezet in de koninklijke grafkelder in de Nieuwe Kerk, Delft. Het grafmonument van de Italiaanse beeldhouwer Antonio Canova kwam ook mee en hangt nu achter het praalgraf van zijn oudste broer, Willem I.